مای فیلم

سریال «هجوم مخفی» تاکنون افشاگری های تکان دهنده ای داشته است که بیشتر آنها را در قسمت سوم سریال می بینیم. با توجه به داستان جاسوس محوری که «تهاجم مخفی» دارد، در این سریال بیشتر از سری های قبلی مارول (از Disney+) شاهد پیچش ها و افشاگری های داستانی خواهیم بود. "هجوم مخفیانه" همه چیز را از شخصیت های مارول گرفته تا خود داستان و حتی وضعیتی که جهان مارول در آن قرار دارد (یا خواهد بود) را نشان می دهد. در پایان قسمت اول، "تهاجم مخفی" یکی از قدیمی ترین شخصیت های مارول، ماریا را کشت. هیل، و نشان داد که بیش از 1 میلیون اسکرول در این سیاره زندگی می کردند. همانطور که می بینید، سریال «تهاجم مخفی» از نظر حقایق شگفت انگیز قصد کاهش سرعت ندارد و می خواهد در هر قسمت غافلگیر شویم.

موضوع رایج در سریال های انیمیشن کودکان، ماجراهای هیجان انگیز کودکان است در حالی که والدین آنها غافل هستند و کاملاً از فرار آنها بی خبر هستند. این موضوع تکراری این سوال را ایجاد می کند: چرا والدین شخصیت های کارتونی هرگز به فرزندان خود توجه کافی ندارند؟ ممکن است این یک ابزار داستان گویی ساده به نظر برسد، اما چندین دلیل اساسی در پس انتخاب این سبک روایت وجود دارد. یکی از دلایل اصلی به تصویر کشیدن والدین سهل انگار در برنامه های تلویزیونی متحرک، ارتباط بین بینندگان جوان با شخصیت اصلی و ایجاد امید در آنها برای برآورده شدن آرزوهایشان است.

مارول استودیوز در اولین سری از فاز پنجم، «هجوم مخفی» ابرشرور جدیدی را معرفی می‌کند که حتی از تانوس هم قدرتمندتر است. در تهاجم مخفی، ساموئل جکسون بار دیگر در نقش نیک فیوری ظاهر می‌شود که پروژه شمشیر را در فضا رها می‌کند و به زمین بازمی‌گردد تا قیام اسکرول به رهبری گراویک (کینگزلی بن ادیر) را متوقف کند. در گذشته، فیوری به اسکرول‌ها قول داده بود که سیاره جدیدی برای آنها پیدا کند تا آنچه از تمدنشان باقی مانده است را به آنجا ببرند و خانه جدیدی برای خود بسازند. اما فیوری و کارول دانورز هرگز نتوانستند به قول خود عمل کنند. با گذشت زمان، اسکرول ها تحت فشار فزاینده بی قرار شدند.

در این مطلب به معرفی سریال سیلو محصول 2023 گراهام یوست می پردازیم.

تصور کنید در آینده ای زندگی می کنید که در آن یک انفجار هسته ای یا یک عنصر سمی دیگر که زندگی را از بین برده است، زمین را به سیاره ای غیرقابل سکونت تبدیل کرده است و تنها بازمانده ها گروهی از انسان های معمولی هستند که در یک سیلو غول پیکر زندگی می کنند. آنها در قلب زمین زندگی می کنند. جایی که نه پنجره ای رو به بیرون است و نه نور خورشید و هوا و باران! جایی که نور و روشنایی، هوا و تهویه تنها با کمک یک ژنراتور فوق العاده بزرگ تامین می شود و به تعبیر دقیق تر، زندگی همه ساکنان آن به آن وابسته است. اینجا دنیای سریال سیلو است.

تصور امروز بخشی از سینمادوستان حرفه ای نسبت به ژانر عاشقانه چندان مثبت نیست. بسیاری بر این باورند که تصویر غیرواقعی و باورنکردنی از عشق و عاشقی که این ژانر به تصویر می کشد سطحی است و گاه بر درک مخاطب از عشق و عاشقی تأثیر منفی می گذارد. ادعای دوم شاید تا حدی درست باشد، به خصوص اگر مخاطب فیلم عاشقانه نوجوانان باشند. نوجوانی که این فیلم ها را می بیند در آینده با انتظاری فراتر از واقعیت از روابط عاطفی استقبال می کند و در مواجهه با واقعیتی کاملاً متفاوت با تصورش احتمالاً ناامید و ناامید خواهد شد. بنابراین زمانی که یک نوجوان قصد تماشای فیلم های عاشقانه و کمدی های عاشقانه را دارد، بهتر و ضروری است که با نظارت والدین خود همراه باشد و این مهم این است که او چنین انتظاری از رابطه عاطفی در آینده ندارد. ; البته همیشه استثنا وجود دارد و گاهی معجزه در زندگی اتفاق می افتد. بنابراین، شاید برخی از افراد رابطه عاشقانه ای شبیه به فیلم ها را در زندگی واقعی تجربه کنند.

از غول های بدون مغز گرفته تا توده های آلوده به ویروس که به صورت گله ای حرکت می کنند، زامبی ها همیشه یکی از ترسناک ترین موجودات در ژانر وحشت بوده اند. زامبی‌ها به‌عنوان یک تهدید فراطبیعی که مستقیماً به درون ذاتی‌ترین ترس‌های انسان نفوذ می‌کند، همیشه نشان دهنده خشم جامعه نسبت به یکدیگر و ترس از کسانی هستند که به دنبال نفوذ به حریم خصوصی افراد و تسخیر ذهن مردم هستند. ماهیت مرده زامبی برای نسل‌ها نماد قدرتمندی از اضطراب‌های فرهنگی و سیاسی بوده است و باعث می‌شود قلب بینندگان در حالی که چشمان خود را از وحشت می‌پوشانند به لرزه درآید.

رایج‌ترین تصویر از زامبی‌های مدرن مربوط به شب مردگان زنده جورج رومرو در سال 1968 است که غول‌های آرام و بی‌ذهن را نشان می‌دهد که قربانیان خود را تا سر حد مرگ تعقیب می‌کنند. با گذشت دهه ها، این زیرژانر رشد کرد و جایگزین زامبی ها، قربانیان بی گناهی شد که توسط ویروس های همه گیر نابود شدند و حتی کسانی که انسانیت خود را به دلیل تسخیر شیطانی از دست دادند، جایگزین آن تصویر اصلی شدند. در ادامه 10 نمونه از ترسناک ترین زامبی های فیلم های ترسناک را نام بردیم.

قسمت اول فیلم «تلماسه» که در سال 2021 اکران شد متعلق به تیموتی شالامه بود. در این فیلم، شالامه نقش پل آتریدس، پسر یکی از خانواده‌های اشرافی حاکم بر بخشی از دنیای داستان را بازی می‌کند، که بعداً مشخص می‌شود که از طریق برنامه‌ریزی ژنتیکی بن جسریت متولد شده و یکی از خانواده‌های اشرافی است. انتخاب های مقام مسیحی برای رهبری دفاع مقدس. Chalamet یک انتخاب عالی برای این نقش بود. نه تنها به خاطر چهره استخوانی و کاریزماتیک او به عنوان یک امپراتور جوان، بلکه به دلیل شباهت مسیری که در هالیوود به مسیر قهرمان داستان طی کرد. شالامه می دانست که برای رسیدن به موفقیت بزرگ باید اشتباهات بزرگی مرتکب شود و در مسیر سقوط به سمت ستاره شدن در سینما پیش رفت. همین موضوع به عنوان کسی که سعی می کند در موقعیتی که دیگران از او انتظار دارند گیر نکند، بار فرامتنی به عملکرد او می بخشد. Chalamet در فیلم اول بسیار درخشان بود، پسری که توسط قدرت احاطه شده بود در مقیاس کهکشانی بازی می کند و حتی در کنار بومیان فریمن در دنباله آن می جنگد و بین یک انقلاب بزرگ و عشق جدیدش سرگردان شده بود. اما فیلم دوم دیگر تنها فیلم او نیست، «تلماسه: قسمت دوم» تماماً متعلق به زندایا است و باعث می‌شود نیمه دوم اقتباس دنیس ویلنوو از آثار فرانک هربرت، در نقد فیلم اول، با تمام عظمت عجیبش ملموس باشد. . و عجیب بود که می گفتند هرگز به آن نرسید.

در مورد بردلی کوپر، ستاره او خیلی وقت پیش متولد شد. کوپر ده ها سال است که در هالیوود بوده و به نظر می رسد که هنوز پتانسیل های زیادی دارد که نشان داده نشده است. بردلی کوپر پس از به دست گرفتن کنترل بازار کمدی رمانتیک با بازی های درخشان خود، به سمت درام های سنگین تر رفت. بازی این بازیگر در فیلم The Place Beyond the Pines (The Place Beyond the Pines) در کنار رایان گاسلینگ راه را برای بازی در بهترین فیلم های بردلی کوپر مانند Silver Linings Playbook و American Trick هموار کرد. . (American Hustle)، هر دو فیلم دیوید او. راسل افتتاح شد. به نظر می رسد که بهترین بازی های کوپر بیش از آن است که بتوان شمارش کرد.

فیلم «او» به کارگردانی اسپایک جونز و «گمشده در ترجمه» به کارگردانی سوفیا کاپولا، دو فیلم جنجالی و خاطره انگیز در زمان اکران بودند. اما چیزی که بسیاری از مخاطبان نمی دانند این است که دو فیلم «او» و «گمشده در ترجمه» بسیار بیشتر از آن چیزی که فکر می کردیم به یکدیگر مرتبط هستند. و نه فقط به این دلیل که هر دو از حضور اسکورت جوهانسون سود می برند. اگر به خط داستانی دو فیلم «او» و «گمشده در ترجمه» نگاه کنیم و آن را زیر ذره بین تحلیلی خود قرار دهیم، متوجه خواهیم شد که هر دو فیلم در واقع داستان یکسانی را روایت می‌کنند. با این تفاوت که بین این دو روایت حدود ده سال فاصله است. فیلم «گمشده در ترجمه» که در سال 2003 اکران شد و «او» که در سال 2013 اکران شد، هر دو نگاهی صادقانه به موضوعی خاص دارند و آن را بررسی می کنند؛ موضوعی به نام تنهایی و دلیل رفتن این دو کارگردان به این موضوع بسیار عمیق تر و شخصی تر از آن چیزی است که در برخورد اول با آن مواجه می شویم.

در سال های اخیر، کارگردانان ترسناک به محبوبیت داستان های کلاسیک گوتیک کمک کرده اند. رمان‌های گوتیک معمولاً بر تصرف نیروهای مرموز تمرکز می‌کنند و بر انتقال وحشت واقعی تأکید دارند. این ژانر ادبی در قرن هجدهم با رمان هایی مانند «دراکولا» و «چرخش پیچ» که هنوز هم در بین خوانندگان و صنعت سرگرمی محبوب و پرطرفدار است، رواج یافت. در واقع، برای دهه‌ها، فیلمسازان آثار زیادی بر اساس طرح‌های اصلی این رمان‌ها ساخته‌اند و از نویسندگان داستان‌های کلاسیک گوتیک الهام گرفته‌اند. ممکن است به تصویر کشیدن تمام جزئیات دلخراش رمان های گوتیک دشوار یا حتی غیرممکن باشد، اما اقتباس های فیلم زیر نمونه های کاملی از نحوه اقتباس از ادبیات گوتیک هستند.